Kome pripada park? Da li je u Srbiji borba pojedinca za kvalitetniji i zdraviji život zajednice u kojoj živi uzaludan posao?
Srbija je, znamo, zemlja problema. Problema u koje nas je dovela trenutna vlast, problema na koje većina građana ne reaguje ili ih ne smatra dovoljno važnim, problema koje godinama nagomilavamo, pa i izvozimo u region i svet. Neki od ovih problema veliki su i kompleksni, te samim tim i izvan dometa volje pojedinca –ili grupe pojedinaca– da utiču na njihov tok i krajnji ishod. U takvim situacijama, pojedinac se oseća nezaštićenim i nemoćnim, dok zajedništvo u borbi za bolju državu i društvo najčešće ostaje samo mrtvo slovo na papiru.
Na neke od ovih problema, pak, pojedinac može i mora da utiče. Takvi su slučajevi kada posledice loših i neretko nezakonitih odluka vlasti počnu da se osećaju u našem gradu, opštini, mesnoj zajednici, dvorištu, dečjem igralištu, našem parku. Srbija ima borce protiv velikih nepravdi, često nevidljive heroje koji, uprkos otporu na svim nivoima vlasti, brane javni interes od interesa povlašćenih pojedinaca. Viđamo ih kako štite svoju lokalnu zajednicu od izgradnje mini-hidrocentrala, kako se aktivno suprotstavljaju idejama o uništavanju kuturno-istorijskog nasleđa, kako spašavaju reke i nasipe, šume i druge zelene površine.
Videli smo ih i u beogradskoj opštini Vračar kada su se usprotivili potencijalnoj privatnoj izgradnji na javnoj zelenoj površini između zgrada unutar ulica Tomaša Ježa, Požarevačke, Radoslava Grujića i Mileševske. Stariji Vračarci su nekada ovaj parkić zvali Višnjica, mlađi ga znaju kao parkić kod Pozorištanceta Puž. Ovo je priča baš o tim građanima-čuvarima zelenih površina koji ne odustaju, i koji, svako malo, u svojoj borbi i uspevaju.